Ik ben Ramo, 25 jaar en kom uit Iran. Als kind groeide ik op in een islamitisch gezin. maar toen ik ouder werd stopte ik met geloven in de god van de islam. Toen ik tiener was in Iran, was er een soort programma op school waarbij uit alle steden in Iran 8 mensen naar Mekka mochten mochten gaan. Ik wilde mee dus ik begon meer te lezen in de Koran en wilde meer te weten komen over God. Ik begon meer te weten te komen en er gebeurde een aantal dingen waardoor ik juist stopte met geloven als een moslim. Mijn moeder is nu nog moslim, mijn vader soms een beetje, maar mijn broer zus en zwager geloven niet echt meer in een God.
In Iran had ik alles: een huis, een auto, geld, maar er was ook een leegte. Ik wist toen nog niet wat het was. Op een gegeven moment ging ik naar Cyprus om een master te doen. Ik was toen al een tijdje geen moslim meer. In die tijd had ik veel contact met een vriend uit Duitsland. Mijn moeder had me via via met hem in contact gebracht toen ik veel vragen begon te stellen over God. Met hem besprak ik mijn vragen. Ik kwam erachter dat hij christen was, en ik wilde daar meer over weten. Daar in Cyprus ging ik voor het eerst naar de kerk. Tijdens de dienst begon er een meisje te zingen. Ik verstond de woorden niet maar het lied bleef in mijn hart zitten.
Te voet
Ik bleef daar veel naar de kerk gaan, en toen ik weer terug ging naar Iran kreeg ik problemen omdat ik me met het christelijke geloof bezig hield. In Iran is het een misdaad om christen te zijn, dus ik moest daar weg. Eigenlijk zijn er in Iran veel mensen die niet per se moslim zijn en niet in God geloven. Maar omdat het zoveel mensen zijn, begint de overheid er niet aan die allemaal te vervolgen. Er zijn niet veel christenen, dus die worden wel vervolgd.
Ik reisde te voet naar Turkije en van daar naar Athene. Daar ervoer ik de aanwezigheid van de Heilige Geest voor het eerst. Ik was op doorreis naar andere delen van Europa en de persoon die voor mijn verblijfplaats zorgde in Athene zei dat ik er beter niet naar buiten kon gaan. Als er iets met mij zou gebeuren buiten, konden ze niets voor mij doen en stond ik er alleen voor. Het voelde als een gevangenis. Die periode sprak ik per telefoon sprak ik veel met mijn christelijke vriend uit Duitsland. We spraken veel over God en studeerden samen in de Bijbel.
Van Athene was het plan per vliegtuig naar Europa te gaan. Op het vliegveld gebeurde er iets bijzonders. Ik had een vals paspoort en een ticket naar Nederland. Dit was de tweede keer dat ik naar Europa probeerde te komen. Ik kwam door alle gates, maar toen ik bij de laatste controle was zag de vrouw van de luchtvaartmaatschappij dat er iets met mijn paspoort was en liep ze weg om het te checken bij een apparaat. In de tussentijd riep ik Jezus in mijn hart: “Alstublieft God, Jezus help mij!”. Toen ze terugkwam gaf ze mijn paspoort terug en mocht ik doorlopen. God had mij geholpen.
In december kwam ik aan in Nederland. Arnhem werd mijn verblijfplaats. Via mijn buurman in het AZC kwam ik bij een Bijbelstudie in Wageningen terecht. Het was een Perzische Bijbelstudie van de ICF daar. Een Nederlandse man Gerson leidde deze Bijbelstudies.
Gebed
In die periode heeft God Zich aan mij op bijzondere manieren getoond. Het was bijna Kerst toen ik aankwam, en ik voelde me verdrietig. Dit jaar ben ik in Nederland en mensen vieren hier Kerst. Iedereen komt samen met vrienden en familie om het te vieren, maar ik had helemaal geen vrienden of familie in de buurt. Toen kreeg ik een mailtje. Een stel had mijn mailadres via de ICF in Wageningen gekregen en nodigde mij uit om met Kerstdag bij hun thuis te eten. Ik was zo verrast! Dat was een antwoord op mijn verdriet.
Vlak voor Kerst gebeurde er nog iets. Ik had veel last van mijn rechtervoet. Van mijn bed naar het toilet lopen deed al veel pijn. De dokter wist ook niet was het was en kon mij niet helpen. Om mijn rechtervoet te ontlasten liep ik veel met mijn gewicht op mijn linkervoet, maar daardoor kreeg ik ook problemen met mijn linkervoet. Ik ging rond Kerst naar een kerstevent in Ede voor Iraniërs. Toen iedereen ging staan om liederen te zingen, kon ik niet op mijn voeten staan. Ik ontmoette daar Hamid (ouderling in de ICF Utrecht), toen kende ik hem nog niet maar hij heeft met mij gebeden voor een verblijfsvergunning. Ik heb niet gevraagd om gebed voor mijn voeten want ik dacht dat een verblijfsvergunning belangrijker was. Tot mijn verbazing waren na het gebed mijn voeten beter! Ik kon weer staan om te zingen voor Jezus. God wist dat ook dat belangrijk was.
En er gebeurden meer bijzondere dingen. Ik moest met een groepje bijvoorbeeld altijd van Arnhem naar Wageningen reizen om bij de Perzische Bijbelstudies te zijn. Die waren er niet in Arnhem. Soms werd de reis door de ICF betaald, maar er waren zoveel mensen en er kon niet voor iedereen betaald worden. We kwamen met z’n drieën uit Arnhem maar ik wilde het geld voor de reis niet aannemen. Mijn vrienden kregen beiden 16 euro. Ik wilde dat ze het geld dat ze voor mij hadden, hielden om aan mensen te besteden die het meer nodig hadden. Dus kregen geld voor twee personen, daar waren we zeker van. Toen we de kaartjes gingen kopen waren we verrast. Het was genoeg voor drie personen! Hoe kon dat? Ik moest denken aan het verhaal van Jezus en de vijf broden en twee vissen. Hij deelde het voedsel en ineens was het genoeg voor duizenden mensen. God liet Zich aan mij zien.
Verhuizen
Ondertussen zat ik in de procedure om een verblijfsvergunning te krijgen. Ik had mijn gesprek met de IND en ze vertelden mij dat ik een maand later nog een keer op gesprek moest komen, maar voor nu naar Utrecht moest verhuizen. Al mijn vrienden werden in Overvecht geplaatst en ik als enige in Oog in Al. Ik vroeg God waarom.
Hier vroeg ik aan een familie die er al even woonde of ze een kerk wisten waar Bijbelstudies waren. Ze lieten mij op de kaart de weg naar de Mattheuskerk zien. Op zondag ging ik erheen. Ik kwam iets na tienen aan maar de deur was op slot. Ik was verbaasd. In Nederland begonnen de kerkdiensten toch altijd om 10 uur? Ik ging weer terug en vroeg ’s middags aan die familie waarom er geen dienst was. Het was nu rond half 4 en ze liepen dit keer met mij mee naar de kerk. We zagen nu bij de achteringang licht schijnen, dus moesten wel mensen zijn! Ik hoorde mensen Perzisch spreken en we liepen naar binnen. Daar zag ik Hamid die ik eerder bij het kerstevent ontmoet had in Ede! We raakten in gesprek en ik kwam erachter dat er ’s ochtends toch een dienst was geweest. God had toen de deur voor mij gesloten zodat ik ’s middags de mensen in de ICF kon ontmoeten.
In Utrecht kreeg ik het al snel druk. Ik maakte nieuwe contacten en kon drie maanden lessen volgen die te maken hadden met mijn studie. In mei waren deze lessen voorbij en ik werd verdrietig. Ik had daar al mijn vrienden en ik vroeg God wat ik nu met mijn tijd moest doen. Twee dagen later hoorde ik van mijn advocaat dat ik mijn verblijfsvergunning had gekregen. Nu wist ik waarom ik het die maanden daarvoor zo’n druk schema moest hebben. Ik klaagde er toen over bij God, maar hij wist wat het beste was. De hele aanloop naar de uitslag over mijn verblijfsvergunning was ik zo druk dat ik me weinig zorgen kon maken over de uitslag! God hielp mij meer dan mijn ouder of vrienden ooit hebben gekund. Hij geeft en geeft en vergeeft. Mensen ontvangen en ontvangen en vergeten wat God voor ze doet.
Vragen stellen
God heeft het mij even moeilijk gemaakt, maar uiteindelijk werkte het ten goede. Vlak voor het eerste gesprek met de IND brak ik mijn duim. De dag van het gesprek voelde ik mij zo slecht. Ze stelde mij een paar vragen maar omdat mijn duim gebroken was zouden ze de rest een andere keer doen. Ik vroeg God waarom het moest gebeuren. Vrienden zeiden dat uitstel van het proces niet goed voor mij was. Maar als ik het hele gesprek toen had gehad, zonder gebroken duim, zou ik een negatief krijgen. Dat weet ik zeker, ik was er toen nog niet klaar voor. God heeft het allemaal zo geleid dat ik na het nieuwe gesprek een verblijfsvergunning kreeg.
Met mijn familie in Iran spreek ik niet veel over dat ik christen ben geworden. Mijn vader en zus weten het wel, mijn moeder niet. We zijn zo ver van elkaar verwijderd en ik zou het niet goed kunnen uitleggen. Misschien zou het ze raken als ze het van dichtbij zouden zien. Ze kennen de vruchten van de islam. Ik zou willen dat ze ook de vruchten van het christendom zouden zien.
Ze weten eigenlijk ook niet echt waar de islam over gaat. Ze lezen de Koran in het Arabisch, terwijl ze geen Arabisch spreken. Ze lezen geen Perzische vertaling en begrijpen de woorden niet. Ik hoop dat ze toch via de Koran vragen gaan stellen, ook de Bijbel gaan lezen en Jezus zullen zien..
Het is moeilijk om te weten dat ik nooit terug kan naar mijn land en mijn familie. Maar ik kan het aan want ik heb God, en dat is mijn Vader. Ik heb veel vrienden en familie in heel Europa, het enige land waar ik niemand kende was Nederland. Toch bracht God me hier. In Wageningen ontmoette ik Jan en hem noem ik nu mijn Nederlandse opa. God zegt in de Bijbel: ‘Als je je huis familie vrienden verliest, geef Ik je er meer voor terug’. Nu heb ik hier familie, veel vrienden en contacten, misschien wel meer dan mensen die hier vandaan komen. Het laat mij zien dat wat God zegt in de Bijbel, waar is.
Ik had nooit gedacht dat ik God zou leren kennen en dat mijn leven zo moest lopen. Maar als ik terugkijk heeft God mij de ogen geopend en op een zegenrijk pad geleid. Hij gaf kalmte en positieve energie die ik daarvoor niet had. Toen ik alles had: een huis, een auto, geld, had ik eigenlijk niets omdat ik God niet had. Nu ik niets heb: geen huis, geen auto, geen geld, heb ik alles omdat ik God heb.
