Mijn naam is Elyas, ben 26 jaar en ik woon sinds 2 jaar in Nederland. Ik ben geboren in Afghanistan in een islamitisch gezin en ik groeide op als moslim. Mijn ouders zijn serieuze shi’a-moslims en gingen vaak naar de moskee. Ik had een mooie jeugd en sprak als kind veel met God. Tien jaar geleden kwam ik door omstandigheden in Noorwegen terecht. Daar leefde ik steeds meer naar mijn eigen interpretatie van de Koran. Ik probeerde andere mensen te laten zien dat de islam zo’n slecht geloof niet was en las vooral de mooie verhalen. De confronterende verhalen sloeg ik over. Een vriend zei tegen mij: “Of je bent geen moslim, of je bedenkt je eigen islam.”
Vier jaar later, in 2012, keerde ik terug naar Afghanistan. In Noorwegen zag ik schoonheid in de islam, maar in Afghanistan was het anders. Ik zag mensen die vaak naar de moskee gingen, maar ondertussen hun vrouw sloegen. Ik deelde mijn vragen over de islam met een moellah (islamitische geestelijke) maar zijn antwoorden bevredigden mij niet. Ik begon afstand te nemen van de islam, de god van mijn jeugd en de god die ik in Noorwegen kende.
Lezen over islam
Eerst was ik er zo van overtuigd dat er wel een god moest zijn. Als er zoveel schoonheid in een boom of een mooie bloem zit, moet daar toch iemand achter zitten? Maar het was niet Allah.
In die periode had ik een tijdje geen werk en ging ik mij voor het eerst via internet inlezen over de islam. Ik las een artikel over een meisje uit Kabul dat gestenigd werd, omdat ze een koran had verbrand. Ik begon de islam en Allah te haten. Mijn zoektermen op Google waren woorden als: vrouw, straf, sharia. Ergens in de lijst met zoekresultaten zag ik in kleine letters het verhaal van Jezus en de vrouw die overspel had gepleegd. De woorden trokken mij. In Noorwegen durfde ik geen bijbel aan te raken, want ik had altijd geleerd dat het een slecht en incorrect boek was. Maar nu ik daar niet meer in geloofde, kon ik het veilig lezen. Ik klikte op de link en las de geschiedenis uit Johannes 8, misschien wel vijf keer achter elkaar:
1 Jezus ging naar de Olijfberg, 2 en vroeg in de morgen was hij weer in de tempel. Het hele volk kwam naar hem toe, hij ging zitten en gaf hun onderricht. 3 Toen brachten de schriftgeleerden en de farizeeën een vrouw bij hem die op overspel betrapt was. Ze zetten haar in het midden en 4 zeiden tegen Jezus: ‘Meester, deze vrouw is op heterdaad betrapt toen ze overspel pleegde. 5 Mozes draagt ons in de wet op zulke vrouwen te stenigen. Wat vindt u daarvan?’ 6 Dit zeiden ze om hem op de proef te stellen, om te zien of ze hem konden aanklagen. Jezus bukte zich en schreef met zijn vinger op de grond. 7 Toen ze bleven aandringen, richtte hij zich op en zei: ‘Wie van jullie zonder zonde is, laat die als eerste een steen naar haar werpen.’ 8 Hij bukte zich weer en schreef op de grond. 9 Toen ze dat hoorden gingen ze weg, een voor een, de oudsten het eerst, en ze lieten hem alleen, met de vrouw die in het midden stond. 10 Jezus richtte zich op en vroeg haar: ‘Waar zijn ze? Heeft niemand u veroordeeld?’ 11 ‘Niemand, heer,’ zei ze. ‘Ik veroordeel u ook niet,’ zei Jezus. ‘Ga naar huis, en zondig vanaf nu niet meer.
Hoop
Het was als licht in de duisternis. Ik dacht altijd: als de sharia (de islamitische wet) iets voorschrijft, dan moet het. God is meedogenloos. Maar hier heeft de vrouw iets fout gedaan, en vergeeft Jezus haar! Ik vond dat zo goed. Het was helemaal nieuw voor mij dat God kan vergeven, ook als Hij het recht heeft om niet te vergeven. Ik kreeg er hoop van.
Ik begon verder te lezen in Johannes. Daarna Openbaringen, Mattheüs en andere boeken in het Nieuwe Testament. Ik begon ervan te houden. Ik vond een nieuwe God en nieuwe hoop. Het was een geweldig goed boek over God. Maar ik kon ook ergens niet geloven dat het waar was. Ik geloof namelijk niet makkelijk iets. Toch bleef ik lezen, zes maanden lang.
Er kwam een moment dat ik dacht: Ik lees de Bijbel en vind het mooi, maar waarom blijft mijn hart zo koud? Waarom denk ik dat dit geloof ook niet waar kan zijn, net als ik met de islam had gedacht. Ik zei tegen mezelf: “Stop hiermee! Waarom probeer je niet te praten met Jezus? Open je hart en geloof de dingen die je leest.”
Daarna begon alles beter te worden. Ik kreeg antwoorden en het voelde weer alsof ik acht jaar oud was. Zoals ik lopend op mijn weg van school naar werk altijd met God sprak. Gewoon zoals ik met een mens zou praten. Ik hield daar zo van, dat ik met God kon praten alsof het mijn vriend was.
Toen ik niets geloofde, miste ik dat. Het was een tijd dat ik aan alles twijfelde, en het is zo moeilijk om in twijfel te leven.
Ondertussen had ik met twee vrienden gesproken over wat ik las in de Bijbel. Ik vertelde hun dat de Bijbel niet incorrect kon zijn. Een vriend stelde mijn vragen aan de moellah: “Waarom is de Bijbel eigenlijk incorrect?” De moellah vroeg hoe hij op die vragen kwam en de vriend noemde mijn naam. Die moellah was bang dat ik christen geworden was en iedereen met mij wilde bekeren. Hij belde kwaad op en wilde het doorgeven aan de moskee in een grotere stad. Ik had al plannen om Afghanistan te verlaten, maar nu kon ik echt niet meer blijven. Ik vertrok naar Iran en vervolgde later mijn weg naar Nederland.
Vriendelijk
In Afghanistan had ik alleen de Bijbel gehad, internetfilmpjes waarin mensen vertelden over de Bijbel en de christelijke muziek die ik via YouTube luisterde. Hier in Nederland kwam ik voor het eerst met christenen samen. Het was in een kerk in Arnhem en de mensen waren zo vriendelijk. Ze kenden mij niet, maar behandelden mij alsof ze me van kinds af aan kenden. Ze vroegen naar mijn situatie en nodigden mij uit om te komen eten. Als christen ben je elkaars broer en zus, dat kon ik zien en voelen. Toen ik naar Utrecht verhuisde, nodigden vrienden uit het AZC mij uit mee te komen naar de ICF. Ik ontmoette daar eerst Joan en Hamid. De volgende zondag zou er een doopdienst zijn en ik zei hun dat ik meteen gedoopt wilde worden. Ze nodigden mij uit eerst Bijbelstudie te volgen. Een aantal maanden later ben ik alsnog in de ICF gedoopt.
Wat ik zo mooi vind aan de ICF, is dat het zo internationaal is. Ik hoef mij niet anders te voelen. Ik houd ervan om achteraan in de kerk te zitten, en al die verschillende mensen voor me te zien zitten. Mensen uit China, Afrika, Iran. Ik ben niet anders, want iedereen is anders.
Toen ik net in Nederland was, had ik geen uitzicht op een verblijfsvergunning en was ik illegaal. Dat was een moeilijke situatie en toch voelde ik het niet zo. Omdat ik zo met de Bijbel bezig was. Een vriend zei: “Als je echt weet wie Jezus is, en de diepe betekenis kent van een zoon van God zijn, dan heb je nog wel problemen maar voel je ze niet meer zo.” Als je de diepte van die woorden begrijpt, ben je in een goede positie.
Ontspannen
Ik ben in totaal maar een week verdrietig geweest over mijn situatie. God en de mensen van de ICF hebben mij geholpen. Ik was in die periode zo blij en opgewekt dat mensen dachten dat ik wel een verblijfsvergunning had gekregen. Maar ik had niets! Ik was gelukkig met de nieuwe connectie met God en niets kon dat kapot maken. Tijdens een Bijbelstudie in de ICF heb ik specifiek gevraagd of mensen voor mij wilden bidden of ik de Heilige Geest mocht krijgen. Nog voor het gebed startte, begon ik te huilen en God te danken omdat Hij het me daar en op dat moment gaf. Dat was een bijzonder moment. Er zijn sindsdien zoveel dingen gebeurd in relatie met God, die ik daarvoor nooit had ervaren. Ik heb zoveel mensen kunnen vergeven nadat ik gedoopt was. Ik probeer nu te delen van wat ik ken van God. Het ontspannen gevoel. Dat je zoveel problemen hebt en ziet in de wereld, maar een grote hoop voelt.
Ik kan het vergelijken met iets dat je wilt hebben en ergens verderop ligt. Een telefoon bijvoorbeeld. Je ziet hem liggen in de verte en loopt alvast in de richting om hem te pakken. Onderweg zijn er hindernissen, maar je loopt in de wetenschap dat je hem uiteindelijk zult krijgen. Zo weet ik dat ik uiteindelijk samen met God zal zijn.
